Do t'i mbrrijmë të gjitha

Çfarë kohë e çuditshme…

Hanë e re, në stinë të vjetra

Violinistët flejnë, rokerët zgjohen

kapin të njejtat melodi të pavdekshme -

rakie dhe shprese të përhumbur.

Sa shumë e kemi dashtë nji ditë
kur “do t’i mbrrijmë të gjitha”

e do të flejmë kaq të lumtur

që jemi të lirë.

Sa shumë vonojmë “ti mbrrijmë të gjitha”

nëpër trenat e hekurudhave  që kujtojnë luftën

“lokomotiva” në fakt, është  fjala e duhur,

qe ngritë ehon e kujtimit pafjalë

si puna e poezisë, që nxitë djajtë e bukur pa i thirrë në emër.

Çfarë kohe e çuditshme

e Hanës së re, në stinë të vjetra

A e di dikush sa njerëz para meje e paskan thanë?

që nji ditë do t’i mbrrijmë të gjitha –

E mua më duket që tashmë kemi mbrri aty ku është dashtë

ku kemi nji Hanë dhe flasim për stinë  të vjetra…

e ndërsa flasim harrojmë të duam,

dhe vetëm dëshirojmë

“t’i mbrrijmë të gjitha”…