E Njejta

Nganjiherë, në hapёsirёn e krahёrorit

mbushet nji kupë

me shije dredhëze të shkrirë.

E shkrirë kryesisht nga ëmbëlsia e momentit

kur ti je e ulur

në karrigen pa krahë

dhe ankohesh për dinamikën e çuditshme

të njerëzve që i takon në punë.

Ankohesh, edhepse je

e gatshme për nji luftë të shenjtë

me veten

dhe ikë, larg turmës dhe larg meje, nganjiherë.

Kur ikë, mbetem me shijen e së panjohurës

besoj ende që nuk i takoj turmës, por nuk të takoj as ty.

Unë nuk i takoj asgjëje, veç vullnetit që nuk e shes

as nuk e blejë, veç mundohem ta liroj

në doza të vogla në çantën e kujtimeve tua.

Nganjiherë nga zemra ime zbrazet nji kupë

dhe mbetet nji zbrazëtirë që pret

ardhjen e nji bote tjetër

nji bote më reale,

ku ajo që ndjenë, bёn e thua

janё e njejta gjё.