Introspeksion fin'

Terr.

Vrimë e përzhbiruar me shpata ndjenjash të çara.

Hidhni o njerëz copëza jete në mua,

Hidh oj vete e mundimshme letra të shqyera mendimesh t’paplota

Zbrazu botë, mister krenar

Zbrazu,

Derdhu o lot i paçmim

Më përshko

Më tremb

Më merr

Sa s’jam kthyer

Në të paguar të biletës sime

N’këtë autobus plak

Dikush tërhoqi perden e vjetër

Dhe shpirti im u zbulua

E njollosi me ofshamë tronditëse

Heshtjen e deriatëhershme

O s’e çka i bëri ajo!

E mbështolli me mllef

E përcolli me shuplaka t’ndezura flakë

Dhe ne fund

E përqafoi…

Ç’t’i bëj vetes njeriu i gjorë

Perdja ra,

Bileta e shqyer përtokë

Një shofer po e mendonte veten

Në mendimet e mia

Dhe ia

Jam jashtë

Hapu sezam

Dhe bota më prêt jashtë

Kutisë-autobus

Kjo jam, jashtë

E brenda

Ende s’e kam paguar biletën…

Kjo jam jashtë

E brenda kam perde të bëra varrë nga mosshpalimi

Kjo jam jashtë

Kur ti ma sheh këmbën tek lëshohet trotuareve

Zebrave

E brenda unë kam dashur të jem

Në qiell.

Kjo jam jashtë

E brenda se ç’nuk jam!

Sot më ke munduar o shpirt i dyfishtë

Kthehu të t’puth

Dhe po pajtohem t’jem këtu ku jam.

Le të hyjë e jashtshmja ime

Në t’brendshmen time,

E le të del ajo jashtë…

Çmallu me veten

O njeri!

Çmallu se jeta s’të premton pritje

Çmallu se autobusi një ditë do të t’ikë…

E do të vdes ky plak i vjetër

Dhe do mbetesh jetim

Pa biletën e jetës.

Kam mall për veten time

Më eja një ditë

Në stacion

Të pres.