Diçka megjithatë më takon mua

Turmat nisen

ka zbrazëti vetëm mes shpirtrash,

të etur

s’gjejnë burimin e humbur

tolloviten,

përzihen,

dëshirojnë të jenë të harruar

në turmë

të pakujtuar në vete,

ndoshta ashtu faji për këpucët që s’lidhen

do të jetë i këpuc’tarit, i rrugës së keqe…

ndoshta kështu njeriu do harroj veten

edhe ashtu të harruar

ndoshta, këtë herë, do kem fatin të jem tjetër njeri

larg nga plazhet e mizorisë s’përditshme…

Turmat nisen

e unë mbetem në një vend,

diçka megjithatë më takon mua.