Vonë...

Është vonë,

në qytetin tim dritat fiken herët,

njerëzit shuajnë etjen e jetës në djers’t e andrrave t’natës…

Gjithmonë vonë,

pa guxu’ me e kujtu ndonjë nisje,

ndonjë zgjim t’hershëm

ndonjë ditë me fat…

Bash vonë është,

me nis gjithçka prej fillimi

a me prit kthimin tand edhe njëherë…

Po pse është vonë se?

bash tash kur u kujtova me të shkru,

e thashë, hajt, se ndoshta sot është dita e re

thashë, shkru’j, sa s’është ba përfundimisht vonë

me qenë vonë, për fundin e këtij vonimi…

Po çka nëse s’është edhe aq vonë…?

çka nëse t’them që sot s’është vonë

ti m’beson…

e unë çuditna, që vonimi qenka veç hija

e mosbesimit têm…

hajde pra,

se nuk është vonë,

veç loja e fjalëve t’ka mbajtë mbrapa…